DESPOIS SOÑEI QUE SOÑABA
Alcaiá, 67, Cedeira
Oh! Avoa, porque nos convidas, con ese fachiño de luz, lene, a mirarte?
Mamá colocara unha candea acesa á beira do cadaleito. Tiña os ollos abertos. É raro que ninguén llos tivese pechado. O médico tampouco.
Lembrei cando, de cativa, chegabas toda compunxida onda Avoa e che dicía: “Que ten a miña Catuxa, cor de tristura?” E ti, impando, replicábaslle: “É que vou chorar!” E niso que uns fiíños de bágoas esvaraban polas túas meixelas luares.
Eu tamén ouvín, nos seus ollos, aquelas verbas agarimosas. Despois murmuraches:
É que vou chorar!
E rompiches, como na nenez, nun pranto de axóuxere.
Mamá colocara unha candea acesa á beira do cadaleito. Tiña os ollos abertos. É raro que ninguén llos tivese pechado. O médico tampouco.
Lembrei cando, de cativa, chegabas toda compunxida onda Avoa e che dicía: “Que ten a miña Catuxa, cor de tristura?” E ti, impando, replicábaslle: “É que vou chorar!” E niso que uns fiíños de bágoas esvaraban polas túas meixelas luares.
Eu tamén ouvín, nos seus ollos, aquelas verbas agarimosas. Despois murmuraches:
É que vou chorar!
E rompiches, como na nenez, nun pranto de axóuxere.