O solpor dun novo mañá.
Raquel, 63, Arzúa

Mirei arredor. Estaba soa, no meu maxín ficaban tódalas cousas que me fixeran caer na longa depresión que me levara ao borde do abismo. Agora todo rematara. E vendo o solpor, deixando aquela estela prateada no mar, souben que estaba diante dun novo comezo, un inicio para min no que voltaba a ser dona do meu destino.