Vivir por dúas
Tamara, 26, Vigo
A miña nai cre no destino. Eu, hai días que o abrazo, outros en que quero rebelarme, e algúns só o transito. Se existe, é enrevesado, inexplicable e impresionante, pensaba, camiño a casa da miña avoa. Un traxecto precioso que atesouro ata que algo me punza, lembrándome que é así porque ela, é o destino, a miña avoa.
E penso no seu destino, no que non puido ser. Recíbeme co seu mandilón azul e un sorriso e entón creo nel, porque quizais vivir o meu faga que o seu teña sentido.
E penso no seu destino, no que non puido ser. Recíbeme co seu mandilón azul e un sorriso e entón creo nel, porque quizais vivir o meu faga que o seu teña sentido.