Microrrelatos

Foran amigas sempre. Naceran na mesma aldea. A vida marcoulles camiños separados, pero mantiveron a amizade e tódolos anos na sesión vermút na festa da aldeiña, bailaban xuntas un pasodobre.
—Este ano non hai verbena, avoa. Polo virus.
—Eu vou ir igual.
Tareixa era...

En tres palabras: Tenemos que hablar. Necesito mi espacio. No me quiere. Gracias por todo.

Y aún peor: No queda hielo. Tortilla sin cebolla. Mañana es lunes. Inspección de Hacienda.

A avoa dicía que as tormentas duraban sete días. Aseguraba, tamén, que sempre comezaban na enchente da marea. «Vou tronar!», respondía cantareira se alguén lle preguntaba polo seu destino cando saía da casa chovendo. E ríase.
Agora a avoa esqueceu a retranca. Adoita ...

O mar está nubrado, miña rula. As ondas, fan de escaleiras cun final agochado. Unha tras outra vanse comendo, sen darse tempo a gozar da mordida. Unha tras outra. Eu cóntocho rula, de mente a mente, coa boca pechada, a ver se o pensamento vai mais rápido que a palabra. Con...

Sempre me fascinou a forma na que a auga queda serena nas follas das verzas.
Expectante, quizais, como a vida trala tormenta.
Sempre me tranquilizou o saber estar do campo. Dando todo e sen pedir nada.
En ningún lugar da terra me sinto como aquí.
Aquí é fogar. Aquí é...

Siempre tuve miedo al silencio, hasta que lo compartí contigo.