Un faro de esperanza
Jacobo, 30, Arzúa

Non sabía a onde me dirixía. Todo ao meu arredor era penumbra e escuridade. Entón vina, esa luz que alumeaba no medio da noite. Guieime por ese faro, como unha lucérnaga, e cando estiven o suficientemente cerca comprendín que xa nunca me separaría deses ollos verdes. Salváranme do meu mar de soidade.