VERSOS AFOGADOS
Silvia Domínguez, 30, Maceda

A noite afunde no corpo como un puñal frío. O destino é un fío invisible que tece o tempo, xirando sen tregua, sen perdón. Non hai fuxida, só caes no mesmo espello roto, unha e outra vez, mirando un reflexo que xa non sabe quen é. O aire pesa, e a alma afírmase na súa cadea, unha lembranza rota que latexa en silencio. O mundo é un labirinto sen portas, e cada paso é un verso escuro escrito co sangue das horas perdidas. O destino non perdoa, e eu, estraña, só podo escoitar o seu suspiro.