Medra o destino
Iria, 36, O Saviñao

Chovía dende había días, pero xa non lle facía caso. O vento traía cheiro a eucalipto e terra revolta, coma na infancia, cando corría co seu irmán polos montes. Agora estaba soa no baixo que montara co que puido: ferramentas, facturas, unha cafeteira vella que resistía. Dicíanlle que marchara, que aquí non quedaba nada. Mais ela sentía que algo medraba baixo a lama. Algo teimoso. Coma ela.

E tamén dentro dela, pequeno pero fero, o bebé que viña. Lembraba as mans da avoa dicíndolle: “As raíces non fuxen.”

O destino non sempre brilla. Ás veces, só agarda, mollado e vivo.