Manuel
Tareixa8, 53, Carballo

Non era tarde, tampouco cedo, era o momento xusto. Esquecín a hora. Alguén subía pesadamente as escaleiras. Chegouse á porta da miña oficina. Petou. Tardou en pasar. Era Manuel, escalabrado. Veño do médico, quédame pouco, é o destino. Aquí dentro da cabeza, miña amiga.
- Coa medicación nuns días xa non te recoñecerei, nena bonita.
O destino perdeuse nos pasos de Manuel mentres baixaba aqueles banzos.