Microrrelatos

Foran amigas sempre. Naceran na mesma aldea. A vida marcoulles camiños separados, pero mantiveron a amizade e tódolos anos na sesión vermút na festa da aldeiña, bailaban xuntas un pasodobre.
—Este ano non hai verbena, avoa. Polo virus.
—Eu vou ir igual.
Tareixa era...

En tres palabras: Tenemos que hablar. Necesito mi espacio. No me quiere. Gracias por todo.

Y aún peor: No queda hielo. Tortilla sin cebolla. Mañana es lunes. Inspección de Hacienda.

A avoa dicía que as tormentas duraban sete días. Aseguraba, tamén, que sempre comezaban na enchente da marea. «Vou tronar!», respondía cantareira se alguén lle preguntaba polo seu destino cando saía da casa chovendo. E ríase.
Agora a avoa esqueceu a retranca. Adoita ...

Casualmente, no momento no que non podía encontrarme con ninguén, terminei encontrándome coa persoa máis importante da miña vida. Esa persoa á que por tanto tempo deixei esquecida.
Aquela mañá mirei ao espello e vina. Souben que non era o que facía, souben que non er...

No puedo más.

El sudor corre por mi frente, mis tendones tensos como un airbag a punto de abrirse. Siento el calor que recorre mis brazos y mis hombros como lava en las venas.

Sólo unos pasos más.

Los últimos segundos se arrastran con parsimonia, solemnes. Hasta ...

Non había nubes nin chuvia en Ribadavia. Só había unha luz cegadora que me deixaba sen alento. Entraba pola fiestra, fusionábase co meu cuarto, mentres eu miraba, miraba, miraba, e volvía a mirar. Simplemente miraba, pois así, o tempo pasaba.
Un día, cun pouco de medo...