Evanxeo de carne
K, 34, Vigo

Faláronme do destino como quen fala de Deus:
promesas, castigos e ese silencio espeso entre ambos.

Só lembro a mesa de operacións.
O bisturí debuxando a miña carne antes de saber falar.
A etiqueta. O expediente. A cama compartida con outras nenas sen nome.

Din que o destino non se escolle.
Pero eu mordín a man que me daba de comer.
Escribín o meu propio evanxeo na pel.
E cando me preguntaron polo meu camiño,
respondín:
“Non teño destino.
Teño fame.”