O meu camiño
Noelia Carballal, 28, As Pontes

Cando nacín, dinme un nome e un camiño. Mais nunca crin nos mapas alleos. Cada decisión foi un paso cara ao descoñecido, cada erro, unha lección que me empurrou a seguir. Un día, atopei unha pedra co meu nome escrito. Estaba no medio do monte, lonxe de todo. Sorrín. Non era un aviso, era unha lembranza: o destino non é un final, senón un fío invisible que se tece con valentía. Agora entendo que non se trata de onde chegas, senón de como escolles camiñar. E así, paso a paso, vou escribindo o meu destino. Coas miñas palabras.