As bolboretas
Diego, 46, Vigo
Entre a penumbra, deixo atrás a última habitación da casa, a que sostén os suspiros de inverno da muller que serei, no faiado dos seus recordos xunto co prato de comida que lévolle cada atardecer.
Escaleiras abaixo, percorro miña estancia, repleta de coxíns e libros ciscados que, ó carón do ventanal, invítanme a comodidade de quedar baixo o feitizo de verán.
Axiña, sigo ata a pranta baixa, a que dispón do xardín de primavera e onde a nena persegue bolboretas, co tempo reflectido nas alas, cos brazos abertos e bágoas nos ollos ó verme chegar.
As nornas coidamos, unhas doutras.
Escaleiras abaixo, percorro miña estancia, repleta de coxíns e libros ciscados que, ó carón do ventanal, invítanme a comodidade de quedar baixo o feitizo de verán.
Axiña, sigo ata a pranta baixa, a que dispón do xardín de primavera e onde a nena persegue bolboretas, co tempo reflectido nas alas, cos brazos abertos e bágoas nos ollos ó verme chegar.
As nornas coidamos, unhas doutras.