Baixo o ceo vello
Jan, 39, Monforte de Lemos

Na noite sen nome, os sete Budas alzáronse,
non como deuses, senón como testemuñas.
No frío sen tempo, sinalaron o abismo celeste:
un lume dourado, alleo á razón humana.

A estrela dourada —non sol, non esperanza—
pulsaba coma un ollo vixiante no infinito.
Seguína, sen vontade, sen voz,
pois xa non era eu quen camiñaba.

O destino chamaba dende alén das esferas,
e os Budas sorrían, quietos, eternos,
mentres ascendía cara un fogar
que ningún home debe lembrar.