A faísca
Adansonia, 27, Sada
Finalista
Nacín diminuta, aínda que con aires de grandeza. Prendín, soñei con devoralo todo. O vento arroloume, a calor acariñábame. Pero a choiva, inimiga de sempre, calou, coma se os pirómanos arrincáronlle a voz.
Vin escapar aos esquíos, fuxir aos corzos, desvanecerse aos paxaros. Mentres crecía, convertín ao bosque en maratón: o galardón, a vida. Sentenciei ás árbores, que non foxen porque aman as súas raíces. Expandinme sen control; crin ser deusa, e só era furia.
Non podo parar. O destino do bosque arde comigo.
Escoito ao monte arder… e ao fondo, ao pobo gritar:
"Isto non é lume, é abandono!”
Vin escapar aos esquíos, fuxir aos corzos, desvanecerse aos paxaros. Mentres crecía, convertín ao bosque en maratón: o galardón, a vida. Sentenciei ás árbores, que non foxen porque aman as súas raíces. Expandinme sen control; crin ser deusa, e só era furia.
Non podo parar. O destino do bosque arde comigo.
Escoito ao monte arder… e ao fondo, ao pobo gritar:
"Isto non é lume, é abandono!”